Το πρώτο χωριό, το όνομα του οποίου ήταν Κεραμίτκα (ή Κουντούινια κατά άλλους ) και βρίσκονταν δίπλα στο Άγιο Αθανάσιο, στην ανατολική πλευρά του καναλιού της τάφρου Τ66. Επίσης στην περιοχή Παλιάμπελα 500μ. νοτιοανατολικά του δρόμου Αγίου Γεωργίου-Ζερβοχωρίου υπάρχει μία τούμπα όπου βρέθηκε οικισμός της Νεότερης Νεολιθικής περιόδου. Τα ευρήματα από τις ανασκαφές αυτές βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο της Βέροιας.
Εξ’ αιτίας μιας επιδημίας (πανούκλα) το εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν στην δυτική πλευρά του καναλιού στην συμβολή καναλιού με τον παραπόταμο Κούτικα ή αλλιώς Σκροπ στη θέση που βρίσκονταν η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Το 1918 το νέο χωριό ονομάζεται Γιάντσιστα και περιλαμβάνει και τους οικισμούς της Αγίας Μαρίνας, Μονόσπιτα και Λυκοβίστας(Λυκογιάννη). Η αρχαιολόγος Μελίνα Παισίδου στο αρχαιολογικό δελτίο 49 αναφέρει ότι η Γιάντσιστα ταυτίζεται πιθανότατα με την Ιωαννίτζιστα, Βυζαντινό οικισμό που αναφέρεται από τον 13ο αιώνα. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί ήταν όλοι ντόπιοι και μιλούσαν την Μακεδονική (Σλαβική) γλώσσα.
Τα σπίτια ήταν κατασκευασμένα από πλιθιά (τούβλα από λάσπη και άχυρα) και υπήρχε μόνο ένα παράθυρο στις στέγες των σπιτιών όπου το ονόμαζαν “ μπάτζα”. Επίσης πίσω από τις πόρτες των σπιτιών τοποθετούσαν ένα ξύλο για να προστατεύονται από τους ληστές και το ονόμαζαν “ κρόσνο”. O μεγαλύτερος ληστής εκείνης της εποχής ήταν ο Ζλατάν.
Το 1922 εγκαταστάθηκαν στο χωριό πρόσφυγες Μικρασιάτες από την Προύσα και Πόντιοι από το Απές, Τοροσκώφ και Κιλιαμπέτ του Καυκάσου.
Τον πρώτο καιρό τους φιλοξενούσαν οι ντόπιοι κάτοικοι του χωριού. Στο χωριό υπήρχαν μπέηδες όπως ο Ριζά-μπέης και ο Εμί-μπέης και στα χωράφια τους δούλευαν οι ντόπιοι κάτοικοι και καλλιεργούσαν σιτάρι, καλαμπόκι, σουσάμι και ρόβι (είδος χόρτου για τα ζώα) Από την παραγωγή του σιταριού οι μπέηδες έπαιρναν το 1/3 και τα 2/3 τα κρατούσαν οι Ντόπιοι.
Το 1932 έγινε ο αναδασμός της γης όπου οι Ντόπιοι πήραν 40 στέμματα ο καθένας και οι πρόσφυγες 30.
Το 1933 δημιουργούνται αποστραγγιστικά έργα. Γερμανοί με τεράστιο μηχάνημα εκσκαφής δημιουργούν το κανάλι της Τάφρου Τ66.
Μετά την αποξήρανση της λίμνης των Γιαννιτσών οι ντόπιοι πήραν 4 κλήρους στέμματα ο καθένας και οι πρόσφυγες 8.
Τον Δεκέμβριο του 1935 μετά από κακοκαιρίες το κανάλι της Τάφρου Τ66 θα φουσκώσει και θα πλημμυρίσει και για άλλη μια φορά. Καταστράφηκαν όλα τα σπίτια εκτός από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, το κτήριο της αστυνομίας και το κονάκι του Ζεβγολάκου. Προσωρινά οι κάτοικοι του χωριού φιλοξενούνται σε σπίτια φίλων και συγγενών διπλανών χωριών.
Το 1938 οι κάτοικοι θα αναγκαστούν να μετακινηθούν 2 χιλιόμετρα δυτικότερα στο μέρος που βρίσκεται το σημερινό χωριό. Αυτό θα γίνει όμως μετά από διαβουλεύσεις και διαφωνίες. Ο πρώτος πρόεδρος του χωριού ο Γεώργιος Μαρτάκης.
Το 1940 ονομάστηκε Άγιος Γεώργιος ίσως από το όνομα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου του παλιού χωριού που δεν καταστράφηκε από την πλημμύρα.
Το 1946 η κοινότητα του Αγίου Γεωργίου υπάγεται στον νομό Ημαθίας ενώ μέχρι τότε υπαγόταν στον νομό Θεσσαλονίκης.
Η κύρια απασχόληση των κατοίκων είναι η Γεωργία, ενώ το χωριό φημίζεται για τις πιπεριές και τα ροδάκινα του. Αποτελεί Δημοτική Κοινότητα του Δήμου Βέροιας και στην απογραφή του 2011 είχε 1.763 κατοίκους.
Πηγές : Wikipedia, http://giantsistaproject.blogspot.gr/
